Rouw in de sport raakt altijd harder dan je denkt: het legt stil wat normaal nooit stilstaat, zelfs op wedstrijddagen. Als een bekende voetbaltrainer op 54-jarige leeftijd overlijdt, voel je dat in stadions, op tijdlijnen en aan keukentafels.
In deze blog lees je wat er is gebeurd, hoe de voetbalwereld reageert en wat zijn loopbaan zo betekenisvol maakte.
Hersenbloeding en afscheid
De voetbaltrainer kreeg vrijdag thuis een hersenbloeding, waarna hij met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht. Sindsdien lag hij in een diepe coma, een situatie waarin familie en vrienden machteloos toekeken. De familie maakte in de ochtend bekend dat hij in de nacht van zondag op maandag is overleden.
Hij is heengegaan in het bijzijn van zijn naasten, een troostend detail in een verder rauw verhaal. Op social media stromen berichten van steun en herinnering binnen. Clubs waar hij speelde of trainde delen hun medeleven publiekelijk en benadrukken wat hij heeft betekend.
Reacties van clubs en fans
Het internet doet wat het in zulke momenten altijd doet: het zet emoties op scherp en maakt herinneringen zichtbaar. Oud-clubs posten foto’s, quotes en momenten die zijn visie vangen, hoe kort die caption ook is. Spelers en supporters sluiten aan met persoonlijke woorden en beelden.
Een blijf-bij-je-leest-mentaliteit zie je niet; hier spreekt vooral dankbaarheid. Zo ontstaat een digitaal condoleanceregister met fragmenten van successen, trainingen en kleine gebaren langs de lijn. Herken jij dat? Een simpele foto zegt soms meer dan duizend woorden.
Persoonlijke tegenslagen
Vroeg in het jaar werd hij al getroffen door zwaar verlies. Zijn vader Louis, tachtig jaar, was langere tijd ziek en overleed eerst. Op diens begrafenis kreeg zijn moeder Louisette een hersenbloeding, waarna artsen ook alvleesklierkanker vaststelden.
Binnen een maand na het overlijden van zijn vader verloor hij ook zijn moeder. Die dubbele klap tekent het jaar dat al donker was, nog voor het noodlot opnieuw toesloeg. Het voelt onwerkelijk hoeveel verdriet in zo’n korte tijd kan passen.
Beginjaren als speler
Zijn eerste stappen in het profvoetbal zette hij bij FC Boom, destijds spelend in de Belgische tweede klasse. Het was de aftrap van een loopbaan die zich snel richting de top bewoog. Daarna volgden passages bij KV Mechelen en RSC Anderlecht.
Met die laatste club vond hij de weg naar prijzen en een publiek dat zijn spel kon waarderen. Drie kampioenschappen verschenen op zijn palmares, een keurmerk dat meteen vertelt hoe hoog hij meedraaide. Dat je dan ook de nationale ploeg haalt, voelt bijna logisch.
Interlands en impact
Voor het nationale team kwam hij tot 34 interlands. Dat is niet zomaar een rijtje caps, maar bewijs van constante waarde in een elftal dat keuzes genoeg had. Wie zo vaak wordt opgeroepen, bezit meer dan talent.
Betrouwbaarheid, inzicht en karakter maken het verschil als het tempo omhoog gaat. Vraag jezelf af: welke speler herinner jij je om net dat beetje rust aan de bal? Precies dat soort invloed laat sporen na, ook jaren later.
Einde spelerscarrière
Door aanhoudend blessureleed moest hij op 34-jarige leeftijd stoppen als speler. Dat is jong, zeker als je hoofd nog vol wedstrijdplannen zit. Zo’n beslissing neem je niet licht, maar soms dwingt het lichaam een nieuwe route af.
Het werd de start van een tweede carrière, langs de lijn. Het shirt ging in de kast, de tactiekmap kwam op tafel. En die bleek hem al snel prima te liggen.
Eerste stappen als trainer
Hij begon als assistent-trainer bij RSC Anderlecht, waar hij naast Franky Vercauteren ervaring opdeed. Dat is vergelijkbaar met rijden met dubbele bediening: je ziet alles, je leert razendsnel. Met die basis stapte hij over naar het hoofdtrainerschap.
Een kans die hij met beide handen greep, want verantwoordelijkheid is precies waar je visie zichtbaar wordt. Het is een logische sprong als je voetbal ademt: de weg van de kleedkamer naar het bord met magneten is korter dan je denkt.
Clubs in België
Bij Cercle Brugge kreeg hij de tijd om zijn ideeën te laten landen. Daarna volgden perioden bij Germinal Beerschot en Waasland-Beveren. Ook Moeskroen, KV Kortrijk en Lokeren kwamen op zijn pad.
En later opnieuw KV Kortrijk, wat laat zien dat vertrouwen wederzijds was. Elke club vroeg om een andere aanpak, van handrem eraf tot structuur aanbrengen. Trainerswerk is soms topoverleg, soms brandweer, en vaak allebei op één dag.
Bekend gezicht in Nederland
Nederland kende hem vooral van zijn periode bij VVV Venlo. Hij werkte daar bijna anderhalf seizoen, tot zijn vertrek in november 2012. Voor velen werd hij toen een herkenbare naam uit de Eredivisie-gesprekken aan de borreltafel.
Je hoort het bijna: ’Weet je nog die reeks bij Venlo?’ Het toont zijn bereik over de grens, want voetbal kent geen strikte landsgrenzen als het om verhalen gaat.
Sport en rouw op social media
Rouw in de sport krijgt een extra laag op social media. De tijdlijn wordt een soort stadionplein waar iedereen tegelijk arriveert met bloemen, woorden en video’s. Clubs zetten een zwart-witfoto met een simpel bijschrift.
Fans reageren met herinneringen die je anders nooit had gehoord. Het is persoonlijk en publiek tegelijk. En ja, soms is dat precies wat je nodig hebt om het te kunnen plaatsen.
Wat blijft hangen
Zijn loopbaan laat een helder spoor achter: speler met prijzen, international met 34 caps, trainer met een breed portfolio. Daarbovenop een mens met veerkracht door alles heen. Je voelt de respectvolle toon in reacties van oud-ploeggenoten, clubs en supporters.
Het gaat niet alleen om cijfers, maar om invloed in kleedkamers en op tribunes. Misschien denk jij nu aan een eigen herinnering aan een wedstrijd, een interview of een moment langs de lijn. Dat is de kracht van een carrière die raakt.
Quote
”Een coach verdwijnt nooit helemaal; zijn woorden blijven trainen in je hoofd.” Soms is één zin genoeg om te vatten wat iemand deed. Als spelers hem citeren, hoor je de echo van hun gezamenlijke werk.
Die echo sterft niet uit, ook niet na het laatste fluitsignaal. Zo blijft een trainer deel van het spel, zelfs als het spel zonder hem verder moet.
Tijdlijnen en troost
De komende dagen zullen meer reacties en herinneringen opduiken. Dat gaat van officiële statements tot kleine verhalen die achteraf goud waard blijken. Als je iets wilt delen, doe het.
Die ene foto of anekdote kan precies zijn wat een ander nodig heeft. Rouw is persoonlijk, maar in het voetbal ben je zelden alleen. Het teamgevoel werkt ook buiten het veld.
Een donderslag bij heldere hemel. Paars-wit verliest een van zijn iconen. Rust zacht, Glen. 🤍 pic.twitter.com/hh6XOcDNB8
— RSC Anderlecht (@rscanderlecht) December 8, 2025
FAQ
Wat betekent bekende voetbaltrainer overleden in deze context?
Het gaat om een trainer die op 54-jarige leeftijd is overleden na een hersenbloeding, waarvan zijn familie in de ochtend het nieuws bevestigde.
Wanneer kreeg de trainer de hersenbloeding?
De hersenbloeding vond plaats op vrijdag, waarna hij met spoed naar het ziekenhuis werd gebracht en in een diepe coma raakte.
Wat is er bekend over zijn voetbalcarrière als speler?
Hij begon bij FC Boom in de Belgische tweede klasse, speelde daarna voor KV Mechelen en RSC Anderlecht, werd drie keer kampioen en kwam 34 keer uit voor het nationale team.
Welke clubs trainde hij in België en Nederland?
Hij was assistent bij RSC Anderlecht en hoofdtrainer bij Cercle Brugge, Germinal Beerschot, Waasland-Beveren, Moeskroen, KV Kortrijk, Lokeren en opnieuw KV Kortrijk; in Nederland trainde hij VVV Venlo tot zijn vertrek in november 2012.
Hoe reageert de voetbalwereld op zijn overlijden?
Clubs en fans delen massaal steunbetuigingen en herinneringen op social media, waarbij zijn betekenis als speler en trainer centraal staat.
Bron: Showblad
