In de media lijkt glamour vaak de standaard, maar de realiteit achter de werkdruk bij BNN vertelt een heel ander verhaal. Als je ooit dacht dat succes vanzelf rust brengt, dan is dit precies het tegenovergestelde: jonge gezichten, hoge verwachtingen en een draaiboek dat nauwelijks ruimte laat voor twijfel.
In deze blog lees je waarom de druk opliep, wat dat deed met beginnende presentatoren en hoe het voelt als ’voor jou nog tien anderen’ geen grap is maar beleid.
Podcastgesprek met lading
In de podcast Lightless Lounge schuiven Geraldine Kemper en Gwen van Poorten aan bij Nikkie de Jager en Wes van Os. Ze zijn openhartig over hun jaren bij BNN, waar ze als jonge presentatoren van Spuiten en Slikken ineens midden in een cultprogramma belandden. Van buiten leek het stoer en vrij, binnen voelde het vaak als rennen met lood in de schoenen.
Je hoort geen theoretische terugblik, maar persoonlijke herinneringen met scherpe randjes. Het gesprek ademt: ’ja, het was leuk’, en tegelijkertijd: ’ja, het was zwaar’. Dat contrast vormt de kern van hun verhaal.
BNN, werkdruk en groepsdynamiek
Geraldine zegt het zonder omwegen: je werd tegenover elkaar gezet. Niet omdat iemand ruzie zocht, maar omdat het systeem draaide op snelheid, vervangbaarheid en continu presteren. Jong, ambitieus en zichtbaar: de perfecte cocktail om het gas erop te houden.
Gwen herkent dat meteen. Ze stapte in nadat iemand vertrok en voelde hoe groot de titel Spuiten en Slikken was. De lat lag hoog, en de verwachting was dat vier presentatoren samen moeiteloos zouden draaien.
De druk om te functioneren als een hechte vriendengroep was groot. Voor de camera moest de energie kloppen, terwijl achter de schermen iedereen nog zijn grenzen aan het uitvinden was.
Het beeld versus de werkelijkheid
Geraldine vertelt dat het moest lijken alsof ze een vaste clique waren. Een club die samen optrekt, lacht en alles deelt. Lekker televisie, toch? Maar een imago is geen vangnet als je nog aan het uitvogelen bent wie je bij zo’n programma eigenlijk moet zijn.
Gwen schetst het scherp: vier jonge mensen die extreme dingen zouden doen op tv, terwijl ze hun eigen grenzen nog niet kenden. Dat levert spanning op, niet alleen voor kijkers, maar vooral voor degenen die het meemaken.
De show draaide op durf en experiment, maar de deelnemende twintigers moesten tegelijkertijd hun intuïtie leren vertrouwen. Dat gaat zelden zonder schrammen.
Spuiten en slikken van dichtbij
Volgens Gwen gingen ze ver—heel ver. Ze spreekt over harddrugs en bijzondere seksuele ervaringen die voor het programma voorbij kwamen. Dat hoorde bij het format, en ja, dat zorgde voor spraakmakende televisie.
Het was opwindend en grensverleggend, maar ook intens voor mensen die hun carrière nog aan het bouwen waren. Je wilt scoren, je wilt mee, je wilt niet degene zijn die ’nee’ zegt.
Een voorbeeld dat ze deelt, is veelzeggend: ’Oh Gwen, weet jij het nog niet? Hij laat zich ophangen met allemaal haken in zijn rug.’ De boodschap is helder: het spektakel raast door, ben je erbij of sta je aan de kant?
De keiharde realiteit van televisie
Geraldine zegt het droog, maar het snijdt: televisie is prachtig, maar hard. De regel van de werkvloer? Vaak: voor jou nog tien anderen. Presteren voelt dan niet als ambitie, maar als noodzaak.
Zo’n omgeving kan motiverend zijn, maar ook meedogenloos. Wanneer talent inwisselbaar lijkt, gaat de druk omhoog en de ruimte voor twijfel omlaag.
Het glamoureuze plaatje botst zo met de dagpraktijk: veel leveren, weinig tijd, continu door. Klinkt bekend, ook buiten de tv?
Jong, zichtbaar en vervangbaar
Ze waren begin twintig, in een programma dat schuurde en grenzen opzocht. De combinatie van jeugd en verantwoordelijkheid maakt je extra gevoelig voor goedkeuring. Wie wil er in dat moment afremmen?
Daarmee liep de machine gewoon door, want de show vroeg om lef en tempo. Als kijker zie je de montage; de makers voelen de meters die daarvoor nodig zijn.
De bevestiging van buiten geeft een kick, maar vraagt stilletjes steeds meer. Voor je het weet, is rust een luxeartikel.
De rol van verwachtingen
De productie wilde een soepel draaiend team. Op papier logisch, in de praktijk een recept voor druk op persoonlijkheden die nog in ontwikkeling zijn. Samenwerking is mooi, zolang het geen façade hoeft te zijn.
Als je moet lijken op een vriendengroep, ga je snel je twijfels maskeren. De show moet door, dus je schuift ongemak even weg.
Dat schuiven heeft een prijs. De vraag is alleen: wanneer merk je die zelf?
Herkenning voor iedereen met prestatiedruk
Misschien werk jij niet op een set, maar het gevoel is universeel. Je stapt in een groot project, iedereen kijkt mee, en ergens hangt het zinnetje: ’Er zijn er altijd nog anderen.’ Dat drukt op je rug als een te zware tas.
Geraldine en Gwen laten zien wat er gebeurt als status en stress hand in hand gaan. Mooie kansen, maar ook een tempo dat je slimmer moet leren doseren.
Denk je weleens: moet ik dit doen of doe ik dit omdat het verwacht wordt? Het antwoord daarop bepaalt vaak je grens.
Een glimp van glitter
Tussen alle verhalen door staat er ook iets anders: de liefde voor het vak. Geraldine noemt televisie maken nog steeds leuk, en dat voel je. Creatie, adrenaline, live-gevoel—het blijft trekken.
Ze verscheen eerder als model in een jurk van couturier Tess van Zalinge. Een moment dat laat zien hoe veelzijdig haar podium is, los van de hectiek.
Die twee kanten bestaan naast elkaar: schitteren op beeld en schaven achter de schermen. Het hoort bij het pakket, maar prettig is het pas als je de balans vindt.
Wat jij eraan hebt
Waarom is dit relevant voor jou? Omdat druk overal zit, van kantoor tot contentstudio. En omdat het helpt om het mechanisme te herkennen: verwachtingen, imago en schaarste maken de boel vaak harder dan gezond is.
Vraag jezelf bij die volgende klus af: is dit mijn grens of die van het format? Dat verschil zien, is de eerste winst. En ja, soms betekent dat zachter voor jezelf zijn in een wereld die ’hard’ als norm ziet.
Bekijk de beelden hier:
FAQ
Wat betekent BNN-werkdruk in deze context?
Het gaat om de druk die Geraldine Kemper en Gwen van Poorten ervoeren tijdens hun periode bij BNN, specifiek rond het programma Spuiten en Slikken. Ze beschrijven een cultuur waarin hoge verwachtingen, vervangbaarheid en zichtbaar presteren centraal stonden.
Waar spraken Geraldine en Gwen openlijk over?
In de podcast Lightless Lounge vertelden ze over hun ervaringen als jonge presentatoren. Ze deelden hoe competitieve prikkels, groepsdynamiek en het format de druk opvoerden.
Hoe werd de groepssfeer neergezet bij Spuiten en Slikken?
Volgens hen moest het lijken alsof de presentatoren een hechte vriendengroep waren. In werkelijkheid waren het vier jonge mensen die hun grenzen nog moesten leren kennen.
Welke voorbeelden geven ze van de intensiteit van het format?
Gwen noemde situaties met harddrugs en bijzondere seksuele ervaringen die in het programma voorbij kwamen. Ze haalde ook een voorbeeld aan van iemand die zich liet ophangen met haken in zijn rug als illustratie van de extremen.
Wat is de belangrijkste les uit hun verhaal over BNN-werkdruk?
Televisie maken kan geweldig zijn, maar de bijbehorende druk is reëel en soms meedogenloos. Hun verhaal benadrukt het belang van grenzen kennen, ook als kansen groot en aanlokkelijk zijn.
Bron: RTL Boulevard
