Je ziet het vaker dan je wilt: een gezondheidsupdate die je hart even doet overslaan. Precies daar, onder mijn huid, ontvouwde zich het verhaal van Alex. Slecht nieuws voelt nooit routineus en overvalt je altijd weer, zeker als er een gezin, een kind en hoopvolle plannen meespelen.
In deze blog lees je wat er gebeurt, wat het betekent voor nu, en welke keuzes voor Alex en Linda centraal staan—pijnlijk eerlijk en verrassend menselijk.
Wat er nu aan de hand is
Linda deelt dat een nieuwe bult bij Alex kwaadaardig is, iets waarvoor ze bang waren maar niet zo snel. Het nieuws komt hard aan, juist omdat ze al zoveel hebben doorstaan. Je voelt in haar woorden dat alles sneller gaat dan ze kunnen bijbenen.
Ze beschrijft de twijfel van het eerste moment tot het onvermijdelijke besef. Er was hoop op een gunstige uitkomst, maar de realiteit drong zich op. De emotionele klap is groot voor het jonge gezin.
Na de laatste operatie
Veertien weken geleden lag Alex opnieuw onder het mes. Er werd een sarcoom verwijderd en later kreeg hij een kunstmatige schedel teruggeplaatst. In de weken daarna ontstond er op een andere plek een bult.
De signalen stapelden zich op: toenemende pijn, vermoeidheid en vocht in zijn hoofd. Linda schrijft dat ze het vreesden—een terugkeer, maar dan ergens anders.
Die groeiende onrust ging door hun dagen heen. Toch bleven ze zoeken naar kleine lichtpuntjes. Optimisme hield stand, ook al knaagde het stille weten.
De scan en de uitkomst
De artsen besloten vanwege de klachten de scan naar voren te halen. De uitslag bevestigde wat ze al stiekem vermoedden. De tumor was terug, precies daar waar de bult zat.
Wat ze niet zagen aankomen: de uitbreiding. Het sarcoom had zich verspreid naar meerdere plekken in Alex’ hoofd. Linda benoemt hoe onwaarschijnlijk snel dat ging.
Het gaat om groei in het voorhoofd, aan de zijkant, onder de kunstmatige schedel en zelfs door het hersenvlies heen, over de schedelrand. Het is veel in korte tijd, en dat besef hakt erin.
Emotie in het gezin
Verdriet en verwarring voeren de boventoon, schrijft Linda. Wat nu, welke keuze eerst, en hoe leg je dit uit aan hun zoontje Aaron? Het zijn vragen zonder makkelijke antwoorden.
Ze willen hem beschermen, maar emoties verstop je niet in een la. Tranen verschijnen op momenten die je niet plant.
Tegelijk blijft Alex zichzelf: hij zoekt zijn gezin op, maakt grapjes en geeft warmte, zelfs als het zwaar is. Dergelijke gewone momenten voelen ineens kostbaar.
Dit bericht op Instagram bekijken
De kerstplannen op losse schroeven
Er was al een plan: met z’n drieën naar Disneyland rond kerst. Vooral Aaron keek ernaar uit. Nu hangt er een vraagteken boven die trip.
Artsen denken mee en adviseren mogelijk een andere timing. Vervroegen lijkt reëel, maar er is nog geen definitief besluit.
Voor Linda en Alex draait het nu om samen zijn, liever vandaag dan morgen. Als het kan, willen ze die reis maken—desnoods eerder, als dat beter past bij hoe het nu gaat.
Waarom die timing raakt
Plannen zijn niet meer zomaar plannen als je gezondheid wankel is. Het is het verschil tussen ‘ooit’ en ‘nu’. De gezondheidsupdate maakt precies dat voelbaar.
Herinneringen worden bewuster gekozen: een park, lichtjes, een kinderlach. Klinkt simpel, voelt groot.
Je ziet hoe prioriteiten verschuiven. Niet alles hoeft perfect—als het maar met elkaar is.
Leven per dag
Linda sluit haar bericht af met een mix van dankbaarheid en rouw. Soms valt er te glimlachen, vaak is er stilte. Ze neemt de dagen zoals ze komen.
Die houding is geen romantisch filter, maar overleven met zachte randen. Een kop koffie die lukt. Een ochtend zonder haast. De arm van Alex om haar heen.
Ze beschrijft Alex als een vechter die liefde voorop blijft stellen. Held klinkt groot, maar hier klopt het.
Wat deze fase vraagt
Je voelt de spagaat tussen willen doorleven en moeten stilstaan. Dat is herkenbaar voor iedereen die met ziekte te maken krijgt. Hier gaat het om microkeuzes, van een grapje tijdens het ontbijt tot een medisch overleg dat de dag breekt.
Het gezin zoekt houvast in het gewone. Ritme helpt, zelfs als ritme soms betekent: vandaag lukt alleen dit. En dat is oké.
Het verhaal maakt zichtbaar hoe snel leven kan kantelen. En hoe je dan blijft kiezen voor elkaar.
Wat jij hieruit meeneemt
– Kleine momenten winnen het van perfecte plannen.
– Hoop en realisme kunnen naast elkaar bestaan.
– Samen beslissen geeft rust, ook als de opties pijn doen.
Misschien lees je dit en denk je aan je eigen plannenlijstje. Wat schuif je al tijden voor je uit terwijl je er eigenlijk blij van wordt? Dit gezin laat zien: soms is ‘nu’ het beste moment dat je hebt.
Gesprek met de artsen
De medische lijn is helder: door klachten werd de scan vervroegd, met een confronterende uitslag. Die duidelijkheid is pijnlijk, maar praktisch nodig.
In overleg kijken ze naar wat wel kan, inclusief die mogelijke verschuiving van de reis. Er is geen groot stappenplan—eerder maatwerk per dag.
Voor nu draait het om comfort, samenzijn en energie verdelen. Het tempo wordt bepaald door hoe Alex zich voelt.
De kracht van toegankelijk praten
Linda schrijft alsof ze naast je zit. Ze is eerlijk over twijfel, de traagheid van begrip en de snelheid van gebeurtenissen. Dat maakt het menselijk en dichtbij.
Geen dramatische versiering, wel rauwe eerlijkheid. Je leest mee met hun binnenwereld, zonder sensatie.
Die toon helpt ook anderen: het normaliseert dat je niet altijd precies weet wat te doen. En dat emoties niet netjes in vakjes passen.
Hoe ze vooruitkijken
Er is geen grote finale, alleen een reeks van kleine keuzes. Soms met een lach, soms met een traan. En daartussen heel veel liefde.
Ze sparen herinneringen zoals anderen foto’s ordenen. Moment voor moment, niet voor later, maar voor nu.
De gezondheidsupdate is dus geen eindpunt, maar een tussenhaakje. Het verhaal gaat door, per dag, per blik, per knuffel.
Quote om te bewaren
”We nemen elke dag zoals hij komt—soms met tranen, soms met een glimlach.”
FAQ
Wat zegt de gezondheidsupdate precies?
Linda laat weten dat de nieuw ontstane bult kwaadaardig is en dat de tumor is teruggekeerd. Uit de scan blijkt bovendien dat het sarcoom zich heeft uitgebreid naar meerdere plekken in Alex’ hoofd. Het gezin ervaart de snelheid waarmee dit gebeurde als bijzonder heftig.
Hoe gaat het na de laatste operatie van Alex?
Veertien weken na zijn operatie, waarbij opnieuw een sarcoom is verwijderd en een kunstmatige schedel is geplaatst, ervaarde Alex meer klachten. Denk aan toenemende pijn, vocht in zijn hoofd en extreme vermoeidheid. Deze signalen vormden de aanleiding voor een vervroegde scan.
Wat is er uit de scan naar voren gekomen?
De scan bevestigde de terugkeer van de tumor op de plek van de nieuwe bult. Daarnaast bleek het sarcoom te zijn doorgegroeid naar het voorhoofd, de zijkant, onder de kunstmatige schedel, door het hersenvlies en over de schedelrand heen. Die snelle verspreiding verraste iedereen.
Wat betekent dit voor het gezin en hun plannen?
Hun geplande kersttrip naar Disneyland staat op losse schroeven, al wordt een vervroeging overwogen. Samen gaan blijft het belangrijkste doel, als het lichamelijk haalbaar is. Ze kiezen bewust voor tijd samen en herinneringen maken.
Hoe proberen Alex en Linda hiermee om te gaan?
Ze leven per dag en zoeken rust in kleine, gewone momenten. Emoties krijgen ruimte, ook als die onverwacht naar boven komen. Alex blijft dicht bij zijn gezin en houdt de sfeer licht waar het kan, met humor en warmte.
Bron: Ditjes & Datjes
