Slecht nieuws komt vaak in golven, en bij Tamara Elbaz lijkt de storm nog niet te zijn gaan liggen. Het nieuws over haar moeder raakt haar hard, juist nu ze nog rouwt om haar vader.
In deze blog over Tamara Elbaz lees je wat er speelt, hoe het zover is gekomen en wat dit betekent voor haar plannen en haar familie.
Wat er nu bekend is
Via Instagram gaf Tamara Elbaz een persoonlijke update die bij veel volgers binnenkwam. Ze deelt dat haar moeder de pre-terminale fase is ingegaan.
De woorden zijn rauw en direct, en dat maakt de boodschap des te zwaarder.
De mededeling komt niet uit het niets. Al maanden gaat het slecht met haar moeder, en de achteruitgang is zichtbaar en voelbaar.
Het verlies van haar man, en Tamara’s vader, maakte die neerwaartse spiraal alleen maar steiler.
Vier maanden na het overlijden van haar man werd haar moeder opgenomen in een verpleeghuis. De reden was duidelijk: haar geheugen ging merkbaar achteruit.
Het was een moeilijke stap, maar volgens Tamara noodzakelijk op dat moment.
Wat de artsen vrezen
In het dossier van haar moeder las Tamara dat er sprake is van een pre-terminale fase. De definitieve uitslag volgt nog, maar de voorlopige inschattingen zijn somber.
Volgens de arts wordt gedacht aan een agressieve vorm van lymfeklierkanker.
Die woorden kwamen aan als een mokerslag. Tamara schrijft openhartig hoe afgrijselijk ze kanker vindt en dat de realiteit dreigend voelt.
Ze moet donderdag naar het ziekenhuis, waar de uitslag volgt.
Haar angst klinkt door in de zin dat, als deze vermoedens kloppen, het boek snel dicht is. Het is pijnlijk, maar ook eerlijk.
En precies die eerlijkheid raakt mensen die haar volgen.
Het plan om haar moeder thuis te verzorgen
Tamara had een stevig plan: haar moeder in huis nemen. Ze voelde zich niet prettig bij de zorg die haar moeder in verpleeghuizen kreeg.
Om dat mogelijk te maken, regelde ze zelfs een nieuwe woning.
Toch is haar toon nu anders. Ze zegt dat ze niet denkt dat het nog gaat gebeuren.
De situatie verandert zo snel dat plannen steeds wankeler worden.
Eerder nam ze haar moeder drie maanden in huis, en dat liep uit op gedoe met het verpleeghuis. Er was een telefoontje waarin werd gedreigd met aangifte van ontvoering als haar moeder niet teruggebracht zou worden.
Dat hakt erin als je alleen maar goed wilt doen.
Rouw op rouw
De timing is niets minder dan hartverscheurend. In april verloor Tamara haar vader en noemde ze hem haar grootste supporter.
Ze schreef dat het onwerkelijk was om te typen dat hij was overleden.
Met zijn vertrek voelde het alsof een deel van haarzelf was weggerukt. Die zin blijft hangen, omdat je hoort hoe diep het zit.
En nu, nog voordat dat verlies een plek kon krijgen, dient een nieuw afscheid zich aan.
De gedachte dat ze opnieuw een ouder moet loslaten, drukt zwaar op alles. Het is een periode waarin ‘houden van’ en ‘loslaten’ onhandig dicht tegen elkaar aan schuren.
Wat deze fase betekent
Pre-terminaal klinkt medisch, maar de lading is menselijk. Het wijst op een fase waarin de vooruitzichten inktzwart zijn en de zorg verandert van behandelen naar waken.
Dat is geen feit uit een boekje, dat voel je in ieder detail van de dag.
Tamara geeft aan dat de officiële uitslag nog moet komen. Toch is de verwachting niet hoopvol, en dat besef sijpelt door in haar woorden.
Het maakt de dagen tot het ziekenhuisbezoek extra zwaar.
Wie iemand in een verpleeghuis heeft, herkent de spagaat tussen vertrouwen en controleren. Je wilt dichtbij zijn, maar het systeem is stroef.
Tamara liep daar tegenaan, en dat frustreert als je elke seconde telt.
Sociale media als vangnet
Een update posten over zoiets persoonlijks is niet vanzelfsprekend. Toch doet Tamara het, en die openheid schept verbinding.
Mensen begrijpen dat achter een feed iemand zit die gewoon mens is, met zorgen, twijfels en liefde.
Haar zin “Wat is kanker toch een afgrijselijke ziekte” zegt alles zonder details. Soms is er geen mooi woord, alleen waarheid.
En ja, dat mag er zijn.
Zo’n bericht raakt volgers, zeker omdat het aansluit bij herkenbare angsten. Iedereen kent iemand die ziek is of was.
Die herkenning maakt medeleven rauw en echt.
Waar het schuurt met zorg
Dat conflict met het verpleeghuis was voor Tamara een keiharde realitycheck. Wie voor een naaste zorgt, botst soms op regels die niet voelen als zorg.
Het woord ‘ontvoering’ in zo’n context is loodzwaar, zeker voor een dochter.
Het laat ook zien hoe snel miscommunicatie escaleert. Waar de een denkt aan protocollen, denkt de ander aan knuffels, soep en aanwezigheid.
Beide zijn belangrijk, maar vaak lastig te verenigen.
Haar wens om de mantelzorg zelf te doen, botst nu met de nieuwe medische realiteit. De situatie verandert sneller dan je een plan kunt herschrijven.
Wat je tussen de regels door leest
Tussen de updates door hoor je liefde voor haar moeder. Maar ook het knarsen van rouw die nog vers is.
Die combinatie maakt elke beslissing zwaarder dan zwaar.
Het helpt om te benoemen wat je voelt, en dat doet Tamara. Het is een vorm van vasthouden in een tijd van loslaten.
En soms is dat het enige dat je nog kunt.
Dat ze een nieuwe woning regelde, zegt alles over haar inzet. Het verhaal onderstreept hoe ver je gaat voor iemand die je dierbaar is.
Wat jij misschien herkent
Misschien stond jij ook ooit tussen ziekenhuis en huiskamer in, met een telefoon die te vaak gaat. Of las je woorden in een dossier die je niet wilt begrijpen.
Het overkomt meer mensen dan je denkt.
Die fase waarin je wacht op een ‘definitieve uitslag’ voelt alsof de tijd stilvalt. Je leeft in komma’s in plaats van punten.
Precies daar zit Tamara nu.
En als je je afvraagt wat je moet doen: soms is er geen juiste keuze, alleen de liefste. Dat is genoeg.
Quote om te onthouden
“Wat is kanker toch een afgrijselijke ziekte.”
Het is kort, hard en waar. Meer woorden heb je soms niet nodig.
Wat we nu weten en wat nog volgt
De feiten op een rij zonder opsmuk: haar moeder zit in de pre-terminale fase, de arts vreest een agressieve vorm van lymfeklierkanker en de definitieve uitslag komt donderdag.
Tamara had plannen om haar moeder thuis te verzorgen, maar die lijken door de situatie te verdampen.
Eerder leidde drie maanden mantelzorg al tot spanning met het verpleeghuis, inclusief de dreiging met aangifte.
Ondertussen draagt ze ook het verlies van haar vader mee, die in april overleed. Ze noemde hem haar grootste supporter.
Met dat gemis op de achtergrond is elk nieuw bericht extra zwaar.
Voor nu is het vooral wachten en waken. En hopen op rust voor iedereen die haar lief is.
FAQ
Wat deelt Tamara Elbaz over de gezondheid van haar moeder?
Tamara Elbaz vertelt dat haar moeder volgens het dossier in de pre-terminale fase is beland en dat de arts aan een agressieve vorm van lymfeklierkanker denkt, al volgt de definitieve uitslag nog.
Wanneer krijgt Tamara Elbaz de definitieve uitslag in het ziekenhuis?
Ze geeft aan dat ze donderdag naar het ziekenhuis moet voor de definitieve uitslag, waarbij de vooruitzichten somber zijn genoemd.
Waarom verbleef de moeder van Tamara in een verpleeghuis?
Na het overlijden van haar man ging het geheugen van haar moeder sterk achteruit, waarna zij vier maanden later in een verpleeghuis werd opgenomen.
Wilde Tamara haar moeder bij zich thuis verzorgen?
Ja, ze was van plan haar moeder in huis te nemen en had zelfs een nieuwe woning geregeld, maar door de huidige situatie denkt ze dat dit niet meer gaat lukken.
Wat gebeurde er toen Tamara haar moeder eerder drie maanden thuis verzorgde?
Dat leidde tot een conflict met het verpleeghuis; Tamara kreeg een telefoontje dat er aangifte van ontvoering zou volgen als haar moeder niet snel zou worden teruggebracht.
Bron: Showblad
