In elke tijdlijn zie je het wel eens: iemand verdwijnt even en komt dan terug met een korte update vol emotie. Zo ook bij Monique Westenberg op zware dagen, die openhartig beschrijft waarom het recent zo stil was en wat haar volledig opslokte. Het ging niet om werk of een druk schema, maar om een familielid op vier poten en een reeks nachten die eindeloos leken.
In deze blog loop je mee door die vijf dagen, van paniek naar een voorzichtig lachje, met precies de details die zij zelf deelde.
Gezondheid van de hond en Halloween
Het begon op een avond die licht en vrolijk had moeten zijn, ergens tussen pompoenen en gekleurde lampjes. In plaats daarvan sloeg de stemming om, want de gezondheid van haar hond, Gioia, ging plotseling bergafwaarts. De vrolijke planning veranderde in sirenes in het hoofd en een rit die je niemand gunt.
Monique beschreef hoe het plotseling misging: hoge koorts en felle pijnprikkels maakten elke minuut zwaarder. Binnen no-time stond ze in het dierenziekenhuis, waar Gioia meteen aan het infuus werd gelegd en moest blijven, zonder duidelijke diagnose.
Die onzekerheid vrat aan haar. Je kent het misschien: je laat je dier achter bij professionals, maar je hart rijdt zonder jou naar huis. De eerste uren voelden eindeloos, omdat niemand nog precies wist wat er aan de hand was.
Bloedonderzoek en lage weerstand
De artsen vonden via bloedonderzoek een duidelijke boosdoener: ergens in het lichaam zat een stevige ontsteking. Niet nieuw, maar wel nu gevaarlijk actief. En daarbovenop speelde nog iets extra’s dat alles compliceerde.
Gioia herstelde namelijk van een chemobehandeling, wat haar afweer op dat moment kwetsbaar maakte. Dat betekent dat elke infectie harder aankomt en trager weggaat, precies wat je niet wilt als je dier al zoveel te verduren heeft.
Monique gaf toe dat ze het ziekenhuis uitliep met slechts een heel klein drupje hoop. Dat soort momenten laat je rekenen in halve lichtpuntjes in plaats van zekerheden.
Van schrik naar sprankje
Later die avond gebeurde er iets kleins maar groots. Er kwam een video binnen waarin Gioia op haar pootjes stond, wankel maar vastberaden. Het pootje werkte niet mee zoals vroeger, maar ze stond, en dat telt.
Dat ene shot gaf zuurstof aan de dag. Het gevoel van totale machteloosheid maakte plaats voor ‘misschien lukt het toch’. Je merkt dan hoe snel je van diepe rusteloosheid naar voorzichtige blijdschap kunt overschakelen.
Stapje voor stapje kwam er beweging. Geen wonder, maar wel verbetering die je kunt aanwijzen. En precies dat maakt het vol te houden.
Herkenning en kwispels
Bij een volgend bezoek merkte Monique dat er weer iets klikte. Na twee dagen zonder herkenning zag Gioia haar en reageerde zichtbaar. Een kwispel is soms een zinvoller rapport dan elke grafiek.
Die kwispel werd gevolgd door het proberen dichterbij te komen. Niet soepel, wel doelbewust, en dat is vaak het beste teken dat er weer wil is. Het liet zien dat de mist in haar hoofd een beetje optrok.
Zulke momenten zijn klein in tijd, maar groot in betekenis. Alsof je het volume van hoop langzaam weer opschroeft.
Vijf nachten, eindeloos lang
Monique vatte het zelf kort en krachtig samen: vijf dagen vol tranen, slapeloosheid, machteloosheid en angst. Het soort reeks waar elke ouder of dierenliefhebber meteen een knoop in de maag van krijgt. De klok werkt dan niet met uren, maar met wachten op telefoontjes.
Elke update wordt een anker. Je leert in die dagen dat goede zorg en geduld hand in hand moeten gaan, terwijl je lijf alleen maar wil hollen.
Toch bleef ze kijken naar dat kleine beetje hoop dat ze eerder noemde. Die minimale reserve aan vertrouwen droeg de dagen, van opname naar het moment waarop het kantelde.
Vrij naar huis
Na vijf intense dagen kwam het verlossende sein: Gioia mocht mee naar huis. De spanning rolde van haar schouders en de emoties stroomden meteen de andere kant op. Tranen van verdriet maakten ruimte voor tranen van opluchting.
Thuis is niet alleen een plek, maar ook een herstelmodus. Tussen dekens en bakken water is het makkelijker ademen dan onder ziekenhuislicht. En ja, thuiskomen is soms de beste medicatie.
Dat betekent niet dat alles in één klap goed is. De zorgen zijn niet geheel verdwenen, maar de balans kantelde richting rust. Vertrouwen bouw je dan opnieuw op, dag voor dag.
Wat deze week liet zien
Gezondheid van huisdieren kan in enkele uren omslaan, zeker bij lage weerstand door behandelingen zoals chemo. Emotionele achtbanen horen bij intensieve zorgmomenten; hoop en angst gaan vaak hand in hand. Kleine signalen – staan, kwispelen, oogcontact – zijn soms belangrijker dan woorden.
Je kunt je afvragen: hoe houd je jezelf overeind in zo’n rollercoaster? Het antwoord ligt vaak in micro-mijlpalen. Een appje. Een filmpje. Een kwispel op het juiste moment.
Social media stilte verklaard
Dat het even stil was rond haar, krijgt zo context. Niet elke stilte is een marketingstrategie; soms is het gewoon ademhalen. En dat is precies wat hier speelde: alle energie ging naar zorgen, wachten en hopen.
De woorden waarmee ze het deelde, waren kort maar raak. Geen drama om het drama, wel eerlijk over hoe zwaar het voelde. Door het simpel te houden, begreep iedereen de lading meteen.
Herken je dat, dat je online even van de radar gaat als het offline stormt? Het is een reflex die niets zegt over betrokkenheid, maar alles over prioriteit.
Na de storm: de nazorg
Met Gioia terug op haar eigen kussen komt er ruimte voor routine. Eten, rust, medicijnen, en vooral veel zachte overgangen. Thuiskomen is niet het eindpunt, maar een nieuwe startlijn.
Monique liet duidelijk weten hoe opgelucht ze was, zonder de verantwoordelijkheid te verbloemen. De toon: dankbaar en waakzaam tegelijk. Dat is precies de mix die je voelt als je net door een helse week bent gegaan.
En ergens tussen de plukken hondenhaar en de waterbak besef je: het ergste ligt achter je, al let je nog elke minuut op. Dat is geen angst, dat is liefde in werkmodus.
Kernmomenten die blijven hangen
De Halloween-avond die kantelde van feest naar spoed. De diagnose van een flinke ontsteking bij een hond met lage weerstand na chemotherapie. Het omslagpunt: een filmpje waarin Gioia weer staat, daarna herkenning en kwispels.
Deze drie momenten vormen de ruggengraat van het verhaal. Ze vertellen precies hoe de week van zwart-wit naar grijstinten naar kleur ging. En ze maken duidelijk waarom de opluchting zo groot is.
Waarom dit raakt
Omdat het gaat over iets wat je niet plant, maar wel moet dragen. Omdat liefde voor een dier net zo hard in je systeem kan knijpen als zorgen om een mens. En omdat je aan een paar zinnen al hoort dat het echt was, zonder toeters en bellen.
Misschien denk je nu aan je eigen huisdier, of aan die ene nacht die maar niet eindigde. Dat is de kracht van verhalen zoals deze: je herkent de ademhaling tussen de regels door.
Dit bericht op Instagram bekijken
FAQ
Wat betekenen zware dagen voor Monique Westenberg precies in deze context?
Het verwijst naar vijf dagen waarin Monique kampte met angst, slapeloze nachten en machteloosheid door de acute gezondheidsproblemen van haar hond Gioia en de ziekenhuisopname die daarop volgde.
Waarom werd Gioia opgenomen in het dierenziekenhuis?
Vanwege een plotselinge verslechtering met hoge koorts en hevige pijnprikkels, waarna bloedonderzoek wees op een stevige ontsteking ergens in haar lichaam.
Welke rol speelde de chemokuur in de situatie?
Gioia was herstellende van een chemobehandeling, waardoor haar weerstand laag was en ze extra kwetsbaar was voor ontstekingen en complicaties.
Wat was het eerste teken van verbetering bij Gioia?
Monique ontving een video waarop Gioia weer op haar poten stond; wankel en met een pootje dat nog niet meewerkte, maar duidelijk levendiger dan daarvoor.
Hoe eindigde de reeks zware dagen voor Monique Westenberg?
Na vijf dagen mocht Gioia het ziekenhuis verlaten en thuis verder herstellen, wat voor grote opluchting zorgde, al blijven de zorgen nog aanwezig.
Bron: Dagelijkse
